Άμεση Δημοκρατία και Περιβαλλοντική Κρίση του πατ. Γίαννη Οικονομίδη




Του ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Πολλά και σημαντικά γίνονται τις τελευταίες ημέρες στην χώρα μας. Τα παρακολουθούμε όλοι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και αγωνία. Ανησυχούμε για το μέλλον μας, δηλαδή για την ζωή των παιδιών μας. Και προσδοκούμε οι αποφάσεις που θα πάρουμε τώρα να έχουν ως αποτέλεσμα ένα αύριο καλύτερο απ’ το σήμερα. Είναι αλήθεια πως μετά από μερικές δεκαετίες junk food, τηλενάρκωσης και κατανάλωσης άχρηστων πλαστικών, οι άνθρωποι που διανέμουν τον παραγόμενο πλούτο προσπαθούν εδώ και λίγα χρόνια να στερήσουν –και το καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό- από τους υπόλοιπους την αίσθηση της ασφάλειας που δίνει το μεροκάματο, η υγειονομική περίθαλψη, το οικογενειακό αυτοκίνητο και οι ολιγοήμερες διακοπές. Θα μπορούσα να προσθέσω στον κατάλογο αυτό και την ψευδαίσθηση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, αυτής που νομιμοποιούσε με την ψήφο μας τις αντιαναπτυξιακές πολιτικές και προστάτευε και έθρεφε την διαφθορά και την διαπλοκή. Φυσικά, όταν έχεις με μια απλή ψήφο εξασφαλισμένο το junk food και τα τηλεθεάματα και έχεις και την ωριμότητα του βρέφους δεν πολυνοιάζεσαι για την ουσία της δημοκρατίας. Όμως η ουσιαστική δημοκρατία και η συμμετοχή του πολίτη στα κοινά είναι ο μόνος τρόπος προόδου και διατήρησης κεκτημένων.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο δημοψήφισμα. Αφού πρώτα στηρίξαμε μια νέα κυβέρνηση, πολλά υποσχόμενη. Αηδιασμένοι από την πολύχρονη αδράνειά μας, αηδιασμένοι από τις ψήφους που άκριτα χαρίζαμε σε ανόητους άρχοντες, θυμωμένοι με τα ΜΜΕ της διαπλοκής και οργισμένοι με όσους νομοθέτησαν την κλοπή της λιγοστής περιουσίας των πολλών αδύναμων κρίκων βαφτίζοντάς την «θυσίες του ελληνικού λαού». Εξ ου και το ΟΧΙ. Βέβαια, οι υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας σήμερα και συγχρόνως αυτοχριζόμενοι σωτήρες της προσπάθησαν να μας πείσουν πως το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ στην Ευρώπη. Τελικά το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ σε αυτούς, ΟΧΙ στο junk food και την τηλενάρκωση, ΟΧΙ στην παραβίαση των κοινωνικών δικαιωμάτων, ΟΧΙ στην ειδωλολατρεία των οικονομικών δικαιωμάτων.
Δεν γνωρίζω πόσοι από εμάς κατανοούμε πως το ΟΧΙ αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη παραδείσια κατάσταση. Δεν γνωρίζω πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι ΔΕΝ πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην προηγούμενη παραδείσια κατάσταση αλλά αντίθετα να πορευτούμε προς την ελευθερία μιας ζωής στην οποία συμμετέχουμε και δεν παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι, απαλλαγμένης από την σκλαβιά της υπερκατανάλωσης και της υπερπαραγωγής των σκουπιδιών. Αλλά δεν γνωρίζω επίσης πόσοι από εμάς κατανοούμε πως το ΟΧΙ αυτό διατυπώνεται στα πλαίσια ενός προβλήματος που δεν είναι πραγματικά υπαρκτό αλλά κατά συνθήκη μόνον μας ταλαιπωρεί. Πρόκειται για το πρόβλημα του πως θα κατανεμηθούν μεταξύ μας τα τυπωμένα χαρτιά που ονομάζονται χαρτονομίσματα, τα οποία είναι δημιούργημα του πολιτισμού μας και εμείς απλά συμφωνήσαμε να ΘΕΩΡΟΥΜΕ πως έχουν αξία.
Και τι έχει τελικά πραγματική αξία;
Εντελώς προφανές! Το νερό που πίνουμε για να ξεδιψάσουμε εμείς και κάθε ζωντανό πλάσμα. Τα χώματα που καλλιεργούμε την τροφή μας. Ο αέρας που αναπνέουμε κάθε στιγμή για να διατηρήσουμε την βιολογική μας ύπαρξη. Τα είδη της ζωής στον πλανήτη μας ανάμεσα στα οποία συγκαταλεγόμαστε και εμείς που χρησιμοποιούμε χρήματα! Και φυσικά η επιστημονική γνώση του κόσμου και οι μεγάλες υπέροχες ιδέες που διατύπωσαν μέσα στους αιώνες διάφοροι σοφοί εκπρόσωποι του ζωικού μας είδους και μας λένε πως πέρα από τις ιδέες και τις διάφορες φιλοσοφίες, η προστασία της ζωής και η διατήρησή της είναι το σπουδαιότερο που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας! Αυτό είναι το νόημα της ζωής: η διατήρησή της. Και τα χρήματα είναι χρήσιμα όσο υπηρετούν αυτό τον σκοπό. Όταν γίνονται αυτοσκοπός, η ιδιοκτησία μετατρέπεται σε κατάρα που κληρονομείται μάλιστα στους απογόνους, και απομακρυνόμαστε από το πραγματικό νόημα της ζωής.
Το νερό λοιπόν, τα εδάφη, ο αέρας και η ζωή γύρω μας είναι η πραγματικός μας πλούτος, ο απόλυτα αναγκαίος. Δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους μας. Αν λοιπόν πρέπει να μας ανησυχεί μια κρίση πέρα από την οικονομική, αυτή είναι η ανθρωπογεννής περιβαλλοντική κρίση. Οπότε δεν το θεωρώ άσκοπο να απευθυνθώ στον εξαθλιωμένο οικονομικά μικροσυνταξιούχο, στον μακροχρόνια άνεργο, στον ιδιωτικό υπάλληλο των 450 ευρώ, στον δημόσιο υπάλληλο των 1000 ευρώ, στα golden boys των 10.000 ευρώ στους δικηγόρους και τους γιατρούς της αδήλωτης περιουσίας των 10.000.000 ευρώ αλλά και στον πλούσιο βιομήχανο-φύλαρχο με τους 3000 εργαζόμενους στην βιομηχανία των Οινοφύτων. Να απευθυνθώ σε όλους αυτούς και να πω τα παρακάτω:
Πόσο ΑΝΟΗΤΟΙ είμαστε! Σήμερα διαβάσα πως βιντεοσκοπήθηκε πλαγκτόν να τρώει πλαστικό στους ωκεανούς. Δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικών σκουπιδιών, πλέον αποδεδειγμένα και βιντεοσκοπημένα, γίνονται τροφή για το πλαγκτόν που είναι η βάση της τροφικής αλυσίδας. Αυτό σημαίνει πως το πλαστικό κυπελάκι του καφέ μας καταλήγει στα ίδια μας τα κύτταρα. Μένει να προσδιορίσουμε τις βλάβες.  Πόσο ΑΝΟΗΤΟΙ είμαστε! Πριν λίγες εβδομάδες αδειοδοτημένο εργοστάσιο ανακύκλωσης σκουπιδιών στον Ασπρόπυργο πήρε φωτιά απελευθερώνοντας στην τροφική αλυσίδα τεράστιες ποσότητες καρκινογόνων και μεταλλαξιογόνων διοξινών. Δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα καίμε ή θάβουμε τα επικίνδυνα σκουπίδια περιφρονώντας την επιστημονική γνώση και τους κινδύνους για την υγεία, εξυπηρετώντας τα σχέδια για γρήγορο και εύκολο κέρδος της μαφίας των σκουπιδιών. Πόσο ΑΝΟΗΤΟΙ είμαστε που φτάσαμε να διαβάζουμε στις εφημερίδες πως απειλείται σοβαρά ο σπουδαιότερος εργάτης του πλανήτη, ο εργάτης  που με την δουλειά του (με ανταγωνιστικό μεροκάματο 0€) φροντίζει ώστε να τρώμε το καθημερινό μας φαγητό. Πρόκειται για τις μέλισσες που βρήκαν τον μπελά τους με τα φυτοφάρμακα που αλόγιστα χρησιμοποιούμε προκειμένου να συγκεντρώνονται χαρτονομίσματα σε πολυεθνικές παραγωγής χημικών προϊόντων.  Πόσο ΑΝΟΗΤΟΙ είμαστε που γεμίζουμε με ρύπους εξασθενούς χρωμίου και άλλων βαρέων μετάλλων το πολύτιμο νερό προκειμένου να γυαλίζουν οι μεταλλικές επιφάνειες των κουφωμάτων αλουμινίου στα παράθυρά μας, να μπορούν τα αεροπλάνα μας να πετούν πιο γρήγορα, να αντέχουν τα αυτοκίνητά μας περισσότερο καιρό στην διάβρωση, να είναι τα όπλα μας πιο αποτελεσματικά… Ο κατάλογος αυτός της αυτοκαταστροφής μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο. Θα σταματήσω όμως εδώ.
Δεν ξέρω πια συγκυρία θα προκαλέσει την αφύπνιση που απαιτείται ώστε να απαιτήσουμε δημοψηφίσματα για όλα τα παραπάνω. Δυστυχώς, αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για την σύνταξή μας και το μεροκάματό μας μόλις τα χάσαμε. Άραγε είναι φρόνιμο να περιμένουμε να αγωνιστούμε για το φυσικό περιβάλλον αφού το χάσουμε; Θα είναι οδυνηρή η έκπληξη για τον δυτικό άνθρωπο όταν συνειδητοποιήσει πως έχασε το πόσιμο νερό. Και ενώ τα οικονομικά προβλήματα είναι εύκολο να λυθούν με ένα νόμο, μια ρύθμιση, μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου έστω(!) που θα διανέμει δίκαια τα χαρτονομίσματα, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει με τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Στο οικονομικό πρόβλημα δεν έχεις πρόσβαση στο υπάρχον φαγητό, στο περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν υπάρχει καθαρό και ασφαλές φαγητό! Θεωρώ πως είναι ΑΜΕΣΗ η ανάγκη της ΑΜΕΣΗΣ δημοκρατίας και για τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Θα υπάρξει άραγε κυβέρνηση που θα προτείνει σε δημοψήφισμα την πλήρη κατάργηση των πλαστικών συσκευασιών, την προστασία των μελισσών, την ορθή διαχείριση των σκουπιδιών; Όσο αγνοούμε την περιβαλλοντική κρίση σήμερα, τόσο χειρότερα για εμάς αύριο. Είτε ψηφίσαμε ΝΑΙ είτε ψηφίσαμε ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα!

(*) Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ιερέας στα Οινόφυτα, μαθηματικός, μεταπτυχιακός φοιτητής στα θεωρητικά μαθηματικά (ΕΚΠΑ) και στη διαχείριση αποβλήτων (Ανοιχτό Πανεπιστήμιο). Το 2009 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τον αγώνα του κατά της βιομηχανικής ρύπανσης στον Ασωπό και τα Οινόφυτα.

http://www.presspublica.gr/

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι Ταναγραίες κόρες (Tanagra figurine)

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

Δρομολόγια τοπικής συγκοινωνίας

Το 'Εθιμο της Φωτιάς & Κούλουμα στον Ωρωπό