Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους παραιτούνται.
Αν λάβουμε υπόψη πως η περίοδος μιας άνθισης εισοδημάτων και διευκολύνσεων οδήγησε αρκετούς ανθρώπους, ανεξάρτητα του τρόπου απόκτησης εισοδημάτων, στην αγορά γης στην περιοχή Δήλεσι, αυτό αποτέλεσε κατά κύριο λόγο σε μια άναρχη δόμηση, χωρίς υποδομές και χωρίς την συνείδηση μιας νέας κοινωνίας που ενώ από μόνη της βρισκόταν σε συγκρότηση, αυτή δεν απαντούσε στο ερώτημα αν αποτελούσε συνείδηση Κοινωνίας για κάθε νέο παραθεριστή και εν δυνάμει μόνιμο κάτοικο.
Η εξέλιξη στο Δήλεσι ανταγωνιζόταν στα αρνητικά της στοιχεία την εξέλιξη των τοπικών κοινωνιών των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου, από την μαζική μετανάστευσης στις δύο αυτές κοινότητες, εξαιτίας της Βιομηχανικής ανάπτυξης και της εύκολης πλέον απόκτησης εισοδημάτων που οδηγούσε στην γρήγορη ευημερία της μεταναστευόμενης οικογένειας.
Οι νέοι κάτοικοι όλων αυτών των περιοχών ενώ μετακινήθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες σε περιοχές που δεν είχαν υποδομές οργανωμένης Αστικής Πόλης, παρέμεναν ξένοι προς τον νέο τόπο, επιτρέποντας στους "ντόπιους" να ορίζουν τα πράγματα.
Η ενσωμάτωση δημιουργούσε επαγωγικές απαιτήσεις απο την τοπική εξουσία αφού δεν τις όριζε εξ υπαρχής απαιτητές ως εργαλεία εξυπηρέτησης, συλλογικής ευταξίας, ατομικής ευτυχίας, συνεισφορά στην ανάπτυξη και του πλουτισμού των τοπικών παραδοσιακών κοινωνιών.
Η αγορά γης, πραγματοποιήθηκε με τον ίδιο άναρχο τρόπο που διόγκωσε τον τοπικό πληθυσμό από την εσωτερική μετανάστευση, που έδωσε οικονομική διέξοδο στους ντόπιους κατοίκους που διατηρούσαν ιδιοκτησία στα παράλια του Ευβοϊκού απο την πλευρά της Βοιωτίας.
Οι ίδιες οι κοινότητες, ανίκανες να αντιληφθούν πως η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής τους, που συνδύαζε και την οικολογική καταστροφή της, έπρεπε να αποτελέσει μια πρόταση συνειδητής συμβίωσης με τα νέα στοιχεία (άνθρωποι και νέες ιδιοκτησίες), λειτούργησαν ως εκμεταλλευτές και εκβιαστές σε βάρος των ίδιων συμφερόντων τους.
Ενώ θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν τους ίδιους νέους κατοίκους στην αξιοποίηση των περιοχών, στην ένταξη αναμόρφωσης και οικονομικής ανάπτυξης από κοινοτικούς πόρους, στην δημιουργία υποδομών και διαμόρφωσης όρων δυναμικής οικονομίας, απλώς εκμεταλλεύτηκαν τους νέους κατοίκους και τις ανάγκες τους, ώστε αντί πενιχρών διευκολύνσεων να αυξήσουν οι μεν ( κατ' επάγγελμα τοπικοί παράγοντες) την εκλογική τους πελατεία οι δε ( έμποροι νέοι και παλιοί) στην επιφανειακή αύξηση του πληθυσμού που καταγραφόταν από την μετακίνηση των εκλογικών δικαιωμάτων.
Όμως , ούτε υποδομές δημιουργήθηκαν, ούτε υπεραξία απόκτησε η γη από την ανταλλαγή μεταξύ παλιών και νέων ιδιοκτητών, ούτε προστασία του περιβάλλοντος επετεύχθη, ούτε τον χαρακτηρισμό της ως αμιγώς οικιστική περιοχή ανακηρύχθηκε το Δήλεσι, ούτε αποτέλεσε μόνιμος προορισμός κατ' επιλογή, αλλά εξ ανάγκης.
Μάλιστα, η δυσχέρεια των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και η οικονομική κρίση είναι εκείνη που τα τελευταία, πολύ τελευταία χρόνια δημιούργησε μια κοινότητα μόνιμων κατοίκων , που όμως δεν αναγνωρίζεται ώς τέτοια.
Το δυστύχημα είναι πως η συμπεριφορά τόσο των νέων κατοίκων, ως νέα κοινότητα, όσο και των ιθαγενών που συγκροτούσαν τις παλιές Κοινότητες, και ελέω Δήλεσι, μετεξελίχθηκαν σε Δήμους, οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής σύγκρουσης που ουσιαστικά αποτελεί την τιμωρία των νέων κατοίκων από τους παραδοσιακούς, αφού πλέον δεν τους έχουν " ανάγκη".
Από την πλευρά των οικονομικών εκμεταλλευτών της περιοχής, κυρίως εμπόρων και εργολάβων - κατασκευαστών δεν επιδιώχθηκε η αναγνώριση συμβολής στην οικονομική ανάπτυξη των περιοχών Οινοφύτων και Σχηματαρίου των νέων κατοίκων, αλλά διαπραγματεύτηκαν για όφελός τους και προβολής τους την συμβολή αυτή, είτε εκβιάζοντας είτε προσφέροντας την επιρροή τους προς τις κάθε είδους πολιτικές ομάδες που συγκροτούσαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Τόσο οι εργολάβοι - κατασκευαστές όσο και οι έμποροι διευκολύνονται από την μη συνοχή του πληθυσμού, διευκολύνονται από την κατά γειτονιά συγκρότηση τοπικών οργανωμένων συμφερόντων, αφού αυτοί εμφανίζονται είτε δια μέσου των κατασκευών, είτε δια μέσου του εμπορίου, να ασκούν επιρροή και τοπικής εξουσία την οποία επιθυμούν να τους την αναγνωρίσει το γκουβέρνο που ορίζει την Αρχή ως Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Το γκουβέρνο από την δική του πλευρά, επιθυμεί να υφίσταται αυτό το καθεστώς, γιατί δεν τους κοστίζει τίποτα. Οι υποσχέσεις υλοποίησης των επιθυμιών των κατοίκων του Δηλεσίου, δεν έχουν κόστος όταν δεν υλοποιούνται, άσε που αποτελούν αποδεδειγμένα ένα σοβαρό εργαλείο που ικανοποιεί ατομικές φιλοδοξίες σε δημαρχιακά και βουλευτικά αξιώματα.
Όσο το Δήλεσι θα παραμένει μια διαιρεμένη περιοχή οικονομικών και διοικητικών συμφερόντων των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου και, όσο η τοπική κοινωνία δεν αναλαμβάνει η ίδια τις ευθύνες της αλλά, επιτρέπει σε κάποιους κατασκευαστές- εργολάβους και σε κάποιους εμπόρους να διαπραγματεύονται την ζωής τους, την περιουσίας τους, το παρόν και το μέλλον τους, τόσο θα παραμένει υπανάπτυκτη, χωρίς δικαιώματα και χωρίς αναγνώριση.
Η Λύση είναι αφού γίνει κατανοητά τα προβλήματα, ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι ωφελούνται από αυτά, αφού συμφωνήσουμε όλοι σε τι συμφωνούμε, και τι διεκδικούμε, τότε να πραγματοποιήσουμε τοπικό Δημοψήφισμα και για την ενοποίηση των δύο Κοινοτήτων του Δηλεσίου, και για την ονομασία της περιοχής ( Δήλεσι είναι η γεωγραφική περιοχή, ενώ Δήλιον είναι η παλιά κοινότητα) και για την ανακήρυξη της πόλης μας σε ισότιμο και ισόκυρο Δημοτικό Διαμέρισμα με τα Οινόφυτα και το Σχηματάρι στον Δήμο Τανάγρας.
Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους παραιτούνται.
Όλοι μαζί πρέπει να συμφωνήσουμε, όλοι μαζί θα διεκδικήσουμε, όλοι μαζί θα αποφασίσουμε πως διοικείται η πόλη μας και ποιοι θα την εκπροσωπούν στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τανάγρας.
Το τι επάγγελμα επαγγέλλεται κάποιος ή τι είδους επάγγελμα είναι αυτό που έχει προνόμια περισσότερα από τον κάθε κάτοικο της πόλης μας, δεν αποτελεί την ηθική των σχέσεων που πρέπει να διέπει ούτε την πόλη ως κοινωνία ούτε την κοινωνία μας ως πόλη.
Η εξέλιξη στο Δήλεσι ανταγωνιζόταν στα αρνητικά της στοιχεία την εξέλιξη των τοπικών κοινωνιών των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου, από την μαζική μετανάστευσης στις δύο αυτές κοινότητες, εξαιτίας της Βιομηχανικής ανάπτυξης και της εύκολης πλέον απόκτησης εισοδημάτων που οδηγούσε στην γρήγορη ευημερία της μεταναστευόμενης οικογένειας.
Οι νέοι κάτοικοι όλων αυτών των περιοχών ενώ μετακινήθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες σε περιοχές που δεν είχαν υποδομές οργανωμένης Αστικής Πόλης, παρέμεναν ξένοι προς τον νέο τόπο, επιτρέποντας στους "ντόπιους" να ορίζουν τα πράγματα.
Η ενσωμάτωση δημιουργούσε επαγωγικές απαιτήσεις απο την τοπική εξουσία αφού δεν τις όριζε εξ υπαρχής απαιτητές ως εργαλεία εξυπηρέτησης, συλλογικής ευταξίας, ατομικής ευτυχίας, συνεισφορά στην ανάπτυξη και του πλουτισμού των τοπικών παραδοσιακών κοινωνιών.
Η αγορά γης, πραγματοποιήθηκε με τον ίδιο άναρχο τρόπο που διόγκωσε τον τοπικό πληθυσμό από την εσωτερική μετανάστευση, που έδωσε οικονομική διέξοδο στους ντόπιους κατοίκους που διατηρούσαν ιδιοκτησία στα παράλια του Ευβοϊκού απο την πλευρά της Βοιωτίας.
Οι ίδιες οι κοινότητες, ανίκανες να αντιληφθούν πως η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής τους, που συνδύαζε και την οικολογική καταστροφή της, έπρεπε να αποτελέσει μια πρόταση συνειδητής συμβίωσης με τα νέα στοιχεία (άνθρωποι και νέες ιδιοκτησίες), λειτούργησαν ως εκμεταλλευτές και εκβιαστές σε βάρος των ίδιων συμφερόντων τους.
Ενώ θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν τους ίδιους νέους κατοίκους στην αξιοποίηση των περιοχών, στην ένταξη αναμόρφωσης και οικονομικής ανάπτυξης από κοινοτικούς πόρους, στην δημιουργία υποδομών και διαμόρφωσης όρων δυναμικής οικονομίας, απλώς εκμεταλλεύτηκαν τους νέους κατοίκους και τις ανάγκες τους, ώστε αντί πενιχρών διευκολύνσεων να αυξήσουν οι μεν ( κατ' επάγγελμα τοπικοί παράγοντες) την εκλογική τους πελατεία οι δε ( έμποροι νέοι και παλιοί) στην επιφανειακή αύξηση του πληθυσμού που καταγραφόταν από την μετακίνηση των εκλογικών δικαιωμάτων.
Όμως , ούτε υποδομές δημιουργήθηκαν, ούτε υπεραξία απόκτησε η γη από την ανταλλαγή μεταξύ παλιών και νέων ιδιοκτητών, ούτε προστασία του περιβάλλοντος επετεύχθη, ούτε τον χαρακτηρισμό της ως αμιγώς οικιστική περιοχή ανακηρύχθηκε το Δήλεσι, ούτε αποτέλεσε μόνιμος προορισμός κατ' επιλογή, αλλά εξ ανάγκης.
Μάλιστα, η δυσχέρεια των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και η οικονομική κρίση είναι εκείνη που τα τελευταία, πολύ τελευταία χρόνια δημιούργησε μια κοινότητα μόνιμων κατοίκων , που όμως δεν αναγνωρίζεται ώς τέτοια.
Το δυστύχημα είναι πως η συμπεριφορά τόσο των νέων κατοίκων, ως νέα κοινότητα, όσο και των ιθαγενών που συγκροτούσαν τις παλιές Κοινότητες, και ελέω Δήλεσι, μετεξελίχθηκαν σε Δήμους, οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής σύγκρουσης που ουσιαστικά αποτελεί την τιμωρία των νέων κατοίκων από τους παραδοσιακούς, αφού πλέον δεν τους έχουν " ανάγκη".
Από την πλευρά των οικονομικών εκμεταλλευτών της περιοχής, κυρίως εμπόρων και εργολάβων - κατασκευαστών δεν επιδιώχθηκε η αναγνώριση συμβολής στην οικονομική ανάπτυξη των περιοχών Οινοφύτων και Σχηματαρίου των νέων κατοίκων, αλλά διαπραγματεύτηκαν για όφελός τους και προβολής τους την συμβολή αυτή, είτε εκβιάζοντας είτε προσφέροντας την επιρροή τους προς τις κάθε είδους πολιτικές ομάδες που συγκροτούσαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Τόσο οι εργολάβοι - κατασκευαστές όσο και οι έμποροι διευκολύνονται από την μη συνοχή του πληθυσμού, διευκολύνονται από την κατά γειτονιά συγκρότηση τοπικών οργανωμένων συμφερόντων, αφού αυτοί εμφανίζονται είτε δια μέσου των κατασκευών, είτε δια μέσου του εμπορίου, να ασκούν επιρροή και τοπικής εξουσία την οποία επιθυμούν να τους την αναγνωρίσει το γκουβέρνο που ορίζει την Αρχή ως Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Το γκουβέρνο από την δική του πλευρά, επιθυμεί να υφίσταται αυτό το καθεστώς, γιατί δεν τους κοστίζει τίποτα. Οι υποσχέσεις υλοποίησης των επιθυμιών των κατοίκων του Δηλεσίου, δεν έχουν κόστος όταν δεν υλοποιούνται, άσε που αποτελούν αποδεδειγμένα ένα σοβαρό εργαλείο που ικανοποιεί ατομικές φιλοδοξίες σε δημαρχιακά και βουλευτικά αξιώματα.
Όσο το Δήλεσι θα παραμένει μια διαιρεμένη περιοχή οικονομικών και διοικητικών συμφερόντων των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου και, όσο η τοπική κοινωνία δεν αναλαμβάνει η ίδια τις ευθύνες της αλλά, επιτρέπει σε κάποιους κατασκευαστές- εργολάβους και σε κάποιους εμπόρους να διαπραγματεύονται την ζωής τους, την περιουσίας τους, το παρόν και το μέλλον τους, τόσο θα παραμένει υπανάπτυκτη, χωρίς δικαιώματα και χωρίς αναγνώριση.
Η Λύση είναι αφού γίνει κατανοητά τα προβλήματα, ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι ωφελούνται από αυτά, αφού συμφωνήσουμε όλοι σε τι συμφωνούμε, και τι διεκδικούμε, τότε να πραγματοποιήσουμε τοπικό Δημοψήφισμα και για την ενοποίηση των δύο Κοινοτήτων του Δηλεσίου, και για την ονομασία της περιοχής ( Δήλεσι είναι η γεωγραφική περιοχή, ενώ Δήλιον είναι η παλιά κοινότητα) και για την ανακήρυξη της πόλης μας σε ισότιμο και ισόκυρο Δημοτικό Διαμέρισμα με τα Οινόφυτα και το Σχηματάρι στον Δήμο Τανάγρας.
Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους παραιτούνται.
Όλοι μαζί πρέπει να συμφωνήσουμε, όλοι μαζί θα διεκδικήσουμε, όλοι μαζί θα αποφασίσουμε πως διοικείται η πόλη μας και ποιοι θα την εκπροσωπούν στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τανάγρας.
Το τι επάγγελμα επαγγέλλεται κάποιος ή τι είδους επάγγελμα είναι αυτό που έχει προνόμια περισσότερα από τον κάθε κάτοικο της πόλης μας, δεν αποτελεί την ηθική των σχέσεων που πρέπει να διέπει ούτε την πόλη ως κοινωνία ούτε την κοινωνία μας ως πόλη.
.jpg)